Srbi su kroz istoriju činili mnogo grešaka, ali nijedna od njih nije bila ni antisemitska, niti  usmerena na ijedan narod u smislu uništenja tog naroda.
Uništenje ili genocid podrazumeva uništenje muškaraca, žena i dece, kao što su to činili nemački nacisti prema Jevrejima ili hrvatske ustaše prema Srbima i Jevrejima.
&

Koliko god da, kroz istoriju, nisu bili skloni genocidu (prvi put su za to ipak neosnovano optuženi u modernije vreme) Srbi su često bili žrtve genocida i to zahvaljujući svojoj eliti.
U 17. veku srpska elita na prostoru Kosova i Metohije  je stupila u „hrišćanski savez“ sa Austro-Ugarima i zajedno sa njima povela rat protiv Osmanske imperije. Taj rat su uskoro Austro-Ugari izgubili, a Srbi su pod pretnjom genocida preduzeli seobu i preselili se na teritoriju nekadašnje Austro-Ugarske, gde su postali graničari prema Osmanskoj imperiji. To je bila cena za stupanje u hrišćanski savez. Doduše i Austro-Ugari su platili cenu, jer su im Srbi posle Prvog svetskog rata uzeli teritoriju (Vojvodinu) na koju su se krajem 17. i početkom 18. veka  doselili.
U 20. veku Srbi, preko svoje elite, stupaju u jugoslovenski savez i prave zajedničku državu sa Slovencima i Hrvatima, koji su još u Prvom (Velikom) ratu kao austro-ugarski vojnici vršili genocid nad civilnim stanovništvom zapadne Srbije.
Kad se ta zajednička država, četvrt veka kasnije, pred naletom nemačkih nacista raspala i kad su Hrvati napravili nezavisnu državu Hrvatsku, kojoj su na čelu bile ustaše, izvršili su monstruozan genocid nad Srbima i , po nalogu nacista, nad Jevrejima, o čemu ima opodataka i u knjizi „Jasenovac-Aušvic Balkana“.
Srbe je još jedan nepromišljen (jugoslovenski)  savez koštao mnogo žiovta i stradanja. A takve, pogrešne saveze Srbi su često pravili u istoriji. Zato bi se pravljenje neporomišljenih i pogrešnih saveza moglo nazvati srpskom istorijskom konstantom.
&
Druga istorijska konstanta koju su činili Srbi bilo je započinjanje ratova  (buna) u nedoba, odnosno u vrlo lošem periodu za njih same.
Jedna takva buna je, srećom, izbegnuta, kad je 1817. Karađorđe, pod nagovorom grčke hetere, došao da ponovo diže ustanak u Srbiji. To je sprečeno na vrlo surov način, ubistvom srpskog voođe Prvog ustanka Karađorđa od strane  Srba.
Ovaj primer izbegavanja ratnog sukoba u nedoba je u srpskioj istoriji iznimka, mnogo je više  onih sukoba, koji su se odigrali u nevreme i imali tragične posledice.
Jedan od takvih je i sukob sa Turcima 1389. godine . Taj sukob je odneo mnoge srpske živote, uništio vlasetelu, kao tadašnju elitu Srba. A sin kneza Lazara, predvodnika srpske vojske na Kosovu, Stefan Lazarević je  posle ipak postao vazal osmanskom sultanu Bajazitu. Hrišćanska Evropa, koju je Lazar zvanično branio, prstom nije mrdnula da mu pomogne, jer joj nije bilo u interesu.
Započinjanje Prvog svetskog rata takođe ide na račun Srba, iako oni nisu bili uzročnici, ali su predstavljali povod (Sarajevskim atentatom) za napad Austro-Ugarske, a potom i Nemačke.
Drugi svetski rat je Srbima doneo genocid od strane hrvatskih ustaša, koji nisu bili bez podrške u dobrom delu Hrvata.
Srbi su razvrgli pakt sa nacističkom Nemačkom i izazvali tu tada jaku silu  protiv sebe. Posledice su bile milioni poginulih i dolazak komunista na vlast, što je pošast samo po sebi.
Krajem 20. veka Srbi, sa svojom tadašnjom elitom, sa Miloševićem započinju rat za očuvanje Jugoslavije uprkos tome što je većina ostalih naroda koji su bili u njoj bila protiv njenog opstanka i za nastajanje svojih nacionalnih država.
Takav stav tadašnje srpske elita doneo nam je i bombardovanje snaga NATO i prateće posledice.
Na šta nas upućuju ove konstante?
Na stavljanje prsta na čelo i promišljanje i o savezima i o ratniom sukobima, koji su nas previše stajali i na biranje drugačijeg od dosadašnjeg puta.
Sve je to razlog više da se priklonimo poretku demokratske meriotkratije, kao sistemu u kojem glavnu ulog igraju pamet i promišljenost, a ne emocije i demagogija toliko svojstvena svim dosadašnjim porecima u Srbiji.

Koordinatori aktivnosti ASOCIJACIJE SRBIJA – AS

Dragan Atanacković Teodor, sociolog i antropopsiholog, autor knjige DEMOKRATSKA MERITOKRATIJA – ALTERNATIVA PARLAMENTARNOJ DEMOKRATIJI

Slobodan Stanimirović, čovek iz naroda, vodoinstalater, poljoprivrednik,samouki intelektualac