Povodom nove serije TV PINK “Crveni mesec”

U Srbiji, maloj balkanskoj kraljevini , na jugoistoku Evrope, početkom 20. veka, najvažniji , najobrazovaniji, pa i najmoćniji sloj bila je vojska, koju je oformio tadašnji kralj Srbije, Milan Obrenović, čijeg sina, kralja Aleksandra Obrenovića, je ta ista vojska, odnosno najjača organizacija unutar nje, zvana CRNA RUKA, ubila u tzv. Majskom prevratu 1903. godine.
&
CRNA RUKA je zapravo bila politička, i to revolucionarna organizacija, čiji ciljevi nisu bili monarhistički, baš naprotiv. Posle ubistva kralja, hteli su čak da uspostave republiku, sa njima na čelu, naravno, ali im je bilo jasno da seljački narod Srbije, po prirodi konzervativan, kao što svi seljaci i jesu, to ne bi lako prihvatio.
Zato se CRNA RUKA opredelila za nastavak monarhije, a promenu dinastije, pa su na prestol Srbije doveli Petra Karađorđevića, ubeđeni da će njime i njegovim naslednicima lako manipulisati.
Ta manipuilacija se odvijala relativno uspešno sve do dolaska Aleksandra Karađorđevića , mlađeg sina kralja Petra Karađorđevića za kandidata za tron Kraljevine Srbije.
Završni udarac CRNOJ RUCI Aleksandar je zadao time što je na Solunskom frontu naredio streljanje vođe CRNE RUKE, pukovnika Dragutina Dimitrijevića – Apisa. Time se okončala nezvanična vladavina vojske nad Srbijom, vladavina koja je bila i ispred i iznad i kralja i parlamenta, odnosno vlade koju je predvodio vođa Radikalne stranke Nikola Pašić.
Potmuli rat između Pašića i Apisa je trajao sve vreme, a pobedu je uvek odnosio Apis.
&
Zahvaljujući Apisu vođeni su, pa i dobijeni, Balkanski ratovi za konačno oslobođenje Srbije, ali i drugih balkanskih zemalja, ispod turske vlasti.
Kao i svaki revolucionar i Apis nije imao sasvim realnu predstavu o svetu i mestu Srbije u njemu.
Svet je, a naročito germanski, gledao sa prezirom, a Srbiju kao centar sveta, već i zato što je on Srbin, odnosno državljanin Srbije.
Zahvaljujući takvom gledištu i revolucionarnoj drskosti Apis je i uspeo da Srbiju stavi u centar (evropskog) sveta, da je 1914. godine učini pokretačem Velikog rata.
To, naravno, nikako ne znači da je Srbija uzrokovala taj rat, isuviše je mala i beznačajna za tako nešto.
Pravi uzročnici Velikog rata su Nemačka, zahvaljujući preambicoznom bogalju, caru Vilhelmu, i Britanija, koja je tada vladala svetom i nikom,a pogotoov Nemačkoj, nije dopuštala da bude njen saučesnik u toj vladavini.
Pokretač ili povod za Veliki rat je “pronađen” u Apisu, preambicioznom vojniku i političaru male Kraljevine Srbije.
On je, preko Gavrila Principa, povukao oroz i ubio prestolonaslednika austrougarske carevine Ferdinanda i ženu mu Sofiju.
I više se nije moglo nazad, a naročito pod uticajem tadašnje Nemačke i njenog iskompleksiranog cara Vilhelma.
Britanija je ratničku nasrtljivost Nemačke dočekala sa imperijalnom nadmoćnošću i lukavošću.
I uvukla u Veliki rat i Francusku i Rusiju.
&
Epilog tog rata je nestanak austrougarske carevine, nestanak ruske carevine i dolazak boljševika na vlast, nestanak nemačke carevine i dolazak Hitlera na vlast, zahvaljujući imperijalnoj gramzivosti i halavosti pre svega Velike Britanije.
Tako gledano Apis je, posredno, i pokretač Drugog rata kao i dolaska komunista ( kolega revolucionara) na vlast u sad već bivšoj Jugoslaviji.
Uostalom, zvanična parola CRNE RUKE bila je “Ujedinjenje ili smrt”.
Desilo se i jedno i drugo: i ujedinjenje jugoslovenskih naroda i smrt Jugoslavije, ali i smrt mnogih pripadnika različitih “ujedinjenih” naroda u ratu koji je vođen posle raspada Jugoslavije
&
Pukovnik Apis je bio tipičan “vladar iz senke”, autoritarna, vlastoljubiva i preambiciozna ličnost, koja je svojim delovanjem nanela veliku štetu i nesreću srpskom narodu, a posredno i drugim evropskim narodima, iako za sam Veliki rat nije suštinski odgovoran, nego samo kao “ludak” koji ga je pokrenuo, iako bi se on dogodio svejedno, ali “bolje” bi bilo da su ga pokrenuli oni koji su i suštinski odgovorni za njega, Nemci ili još bolje Englezi, bolje za Srbiju i njenu istoriju, koja bi bila sasvim drugačija i manje tragična da je nisu kreirali ljudi kao Apis i njegovi potonji “naslednici” sve do revolucionara -komunista.
Uostalom, neki od članova CRNE RUKE su postali i komunistički rukovodioci i fanatični izvršioci, kao Mustafa Golubić, a vojska je i posle Drugog rata, u komunističkoj (revolucionarnoj) Jugoslaviji bila glavni društveni faktor, na čelu sa njenim komandantom, komunističkim revolucionarem Josipom Brozom Titom.